چند مدل از جذاب ترین سوپراسپرت های اروپایی با موتورهای آمریکایی
در این مقاله، با سوپراسپرت‌های جذاب و محبوب اروپایی که از پیشرانه‌های تولیدشده در آمریکا استفاده کرده‌اند آشنا خواهیم شد. این خودروها از ترکیبی فوق‌العاده از طراحی و عملکرد بهره می‌برند که طرف‌داران بسیاری در سراسر جهان دارند. بیایید به برخی از آن‌ها نگاهی بیاندازیم.
دتوماسو پانترا
مازانتی اوانترا
آلفارومئو TZ3 استراداله زاگاتو
اسپانیا GTA اسپانو
بیزارینی ۵۳۰۰ GT
بریستول فایتر
کوئنیگزگ CC8S
ایده ترکیب طراحی و مهندسی اروپایی با قدرت آمریکایی ایده چندان جدیدی نیست، شلبی کوبرا در دهه ۶۰ میلادی این ترکیب را انجام داد. در این مقاله، به معرفی سوپراسپرت‌های جذاب و مورد توجه اروپایی با استفاده از پیشرانه‌های ارزان‌قیمت، بادوام و قابل تیون آمریکایی می‌پردازیم. تولیدکنندگان خودروهای کوچک، با ترکیب این پیشرانه‌ها با قطعات جدید و ارتقای آن ها، محصولات برجسته‌ای را به بازار عرضه کرده‌اند. همچنین، برخی شرکت‌ها نیز از پیشرانه‌های آمریکایی به‌صورت استاندارد استفاده می‌کنند. در این فهرست، شما با جذاب‌ترین سوپراسپرت‌های اروپایی کلاسیک و مدرن که دلیل قلب تپنده آن ها پیشرانه‌های آمریکایی است، آشنا خواهیم شد.
دتوماسو پانترا
آلخاندرو دتوماسو در سال ۱۹۵۹ شرکت خودروسازی خود را در شهر مودنا، ایتالیا تأسیس کرد. در آغاز فعالیت، دتوماسو بر روی تولید خودروهای مسابقه‌ای تمرکز داشت و این خودروها به موفقیت‌های قابل توجهی دست یافتند. سپس، کارول شلبی به آن‌ها توجه کرد. شلبی با دتوماسو قراردادی برای تولید خودروهای اسپرت جدید به منظور مسابقات Le Mans منعقد کرد. او به دنبال جایگزینی برای خودروی مسابقه‌ای کبرای خود بود، یعنی خودرویی که از شاسی سبک‌وزن بریتانیایی و پیشرانه ۸ سیلندر قدرتمند فورد استفاده می‌کرد. پس از تولید تنها یک پروتوتایپ، پروژه دتوماسو و شلبی به بن‌بست رسید، اما این قرارداد زمینه را برای تولید سوپراسپرت دیگری توسط دتوماسو با الهام از فرمول مسابقه Le Mans فراهم کرد.
اولین خودروی جاده‌ای با پیشرانه ۸ سیلندر تولیدشده توسط دتوماسو با نام منگوستا شناخته می‌شود، اما جانشین آن خودرو، پانترا، ثابت کرد که موفق‌تر خواهد بود. پانترا در آمریکا از طریق نمایندگی‌های فورد به فروش می‌رسید و مشتریان معروفی مانند الویس پریسلی از آن استفاده می‌کردند. در ابتدا، مدل‌های اولیه پانترا با مشکلاتی در بخش‌های فنی و بدنه روبه‌رو بودند، اما با وجود این کاستی‌ها، تولید پانترا از سال ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۳ ادامه یافت. قرارداد دتوماسو و فورد تا سال ۱۹۷۵ اعتبار داشت و پس از آن، بیش تر پانتراها در اروپا به فروش می‌رسیدند. این مدل‌ها همچنان از پیشرانه ۸ سیلندر فورد استفاده می‌کردند، اما مدل‌های نهایی با پیشرانه ویندسور تولید می‌شدند. قدرت قوی‌ترین مدل پانترا به تقریباً ۴۰۰ اسب بخار می‌رسید.
مازانتی اوانترا
مازانتی یکی از استارتاپ‌های اروپایی در صنعت خودروسازی است که بیش از دو دهه تجربه در تولید خودرو در ایتالیا دارد. محصول اصلی این شرکت خودروی اوانترا است که به عنوان پرچم‌دار شناخته می‌شود. این خودرو از موتور ۸ سیلندر LS با قدرت تولید حداکثر ۱۰۰۰ اسب بخار استفاده می‌کند. مازانتی برای دستیابی به این قدرت، حجم موتور را به ۷.۲ لیتر افزایش داده و از دو توربوی بزرگ استفاده کرده است. اوانترا قادر است در زمان کوتاهی به سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت برسد، به طور دقیق ۲.۷ ثانیه.
از سال ۲۰۱۳، این خودرو به صورت رسمی تولید می‌شود و نسخه‌های گوناگون آن به بازار عرضه شده‌اند. با این حال، مازانتی نتوانست با مشکلات مالی مواجه، روبرو شده و در سال ۲۰۲۲ از شرکت جدا شد. بعد از آن، تولید اوانترا متوقف شد. گروهی از سرمایه‌گذاران علاقه‌مند به خرید این برند بوده و برنامه‌هایی را برای ادامه فعالیت‌های مازانتی اعلام کرده‌اند. با این حال، آینده این برند هنوز مشخص نیست.
آلفارومئو TZ3 استراداله زاگاتو
خودروی مورد بحث، به مناسبت صدمین سالگرد تأسیس آلفا رومئو تولید شد. این خودرو با ظاهری کاملاً ایتالیایی به نظر می‌رسد، اما زیر پوست آن داستان دیگری نهفته است. این خودرو بر پایه شاسی وایپر ACR ساخته شده است و دارای موتور ۱۰ سیلندر وایپر با توان ۶۰۰ اسب بخار است. تنها ۹ دستگاه از مدل TZ3 استراداله زاگاتو تولید شده است و هر کدام با قیمتی بالغ بر یک میلیون دلار به فروش رفته‌اند. طراحی این خودرو الهام گرفته از خودروهای مسابقه‌ای دهه ۶۰ میلادی است. نوریهیکو هارادا، طراح TZ3 استراداله، عضو تیم زاگاتو بوده و از نظر فنی، به حدی شبیه به وایپر است که حتا دفترچه راهنمای این خودروی آمریکایی به مشتریان تحویل داده شده است.
رونمایی از این آلفارومئوی بسیار آمریکایی‌تر، جنجال زیادی را به پا کرد و برخی از کلکسیونرها نظر خوبی راجع به آن نداشتند. یکی از نمونه‌های صفرکیلومتر این خودرو در حراجی سال ۲۰۲۰ با کم تر از نصف قیمت اولیه به فروش رسید و به مالک آن ضرر زیادی وارد کرد.
اسپانیا GTA اسپانو
اسپانیا به دلیل تولید خودروهای سوپراسپرت شناخته شده نیست، اما در طول چند دهه اخیر، برخی استارتاپ‌های اسپانیایی در این زمینه پیشرفت کرده‌اند. یکی از این برندها اسپانیا GTA است، که در سال ۲۰۰۹ خودروی سوپراسپرتی به نام اسپانو را معرفی کرد. نسل دوم این خودرو در نمایشگاه ژنو ۲۰۱۵ رونمایی شد و طراحی به‌روزتر و ویژگی‌های بهبودیافته‌ای داشت. اسپانو ظاهراً برای اولین بار از گرافن در تولید خودرو استفاده کرده است، اما با وجود ساختار پیشرفته، قوای محرکه‌ای ساده‌تر دارد. این خودرو از نسخه بازنگری شده موتور ۱۰ سیلندر دوج وایپر استفاده می‌کند و برخی مدل‌ها دارای دو توربو هستند. نسخه قوی‌ترین اسپانو، با توان ۹۰۰ اسب بخار عرضه شده است. در ابتدا برنامه برای تولید ۹۹ دستگاه از این خودرو وجود داشت، اما در نهایت، تعداد بسیار کم تری تولید و به بازار عرضه شد. برخی منابع می‌گویند که تنها ۱۲ دستگاه از خط تولید اسپانو خارج شده‌اند و از این تعداد، ۱۰ نمونه از نسل اول و تنها ۲ دستگاه از نسل دوم هستند. همچنین، سه نمونه از این خودروها در طی آزمایش‌های مختلف از بین رفته‌اند و در نهایت، کم تر از ۱۰ دستگاه از اسپانو در بازار باقی مانده‌اند. قرار بود یکی از این خودروها با قیمت بین ۳۵۰ تا ۵۰۰ هزار دلار در حراجی به فروش برسد، اما قبل از برگزاری حراجی، فروش این خودرو متوقف شد.
بیزارینی ۵۳۰۰ GT
بیزارینی (Bizzarrini) نامی دیگر است که بسیاری از علاقه‌مندان به خودرو ممکن است هرگز نشنیده باشند، اما این برند کوتاه عمر مسئولیت تولید برخی از بهترین خودروهای مسابقه‌ای ایتالیایی دهه ۶۰ را بر عهده داشت. بنیان‌گذار آن، جیوتو بیزارینی، مسئول توسعه تعدادی از کلاسیک‌های برجسته فراری بود، از جمله ۲۵۰ GTO و ۲۵۰ SWB. پس از بروز نزاعی با انزو فراری در سال ۱۹۶۱، او اخراج شد و در سال‌های بعد به عنوان یک پیمان‌کار فعالیت کرد. بیزارینی موتور V12 اصلی لامبورگینی را طراحی کرد که تا سال ۲۰۱۰ در خودروهای پرچم‌دار این برند استفاده شد و نیز در توسعه ایزو گریفو نقش داشت.
با این حال، پس از وقوع نزاع دیگری، بیزارینی ایزو را ترک کرد و برند خود را تأسیس کرد. خودروی ۵۳۰۰ GT براساس طرح گریفو A3C او شکل گرفت و همانند گریفو، از موتور V8 شورولت ۳۲۷ در زیر کاپوت استفاده می‌کرد. این موتور بیش از ۳۶۰ اسب بخار تولید می‌کرد و به همراه بدنه آیرودینامیک و طراحی شده توسط جیورجتو جوجارو، خودروی ۵۳۰۰ GT را یک رقیب قدرتمند برای جاده و مسابقه می‌ساخت.
متأسفانه، مانند بسیاری از تولیدکنندگان کوچک، بیزارینی با مشکلات نقدینگی مواجه شد و در سال ۱۹۶۹، کم تر از نیم دهه پس از تأسیس، اعلام ورشکستگی کرد. جیوتو بیزارینی سعی کرد در دهه‌های بعد برند را مجدداً راه‌اندازی کند، اما به طور کلی، موفقیت چشم‌گیری نداشت. با این حال، در سال ۲۰۲۰، یک گروه سرمایه‌گذار جدید برند را خریداری کرد و یک سری محدود از خودروهای ادامه‌یافته ۵۳۰۰ GT را با موتورهای V8 شورولت زمان خود تولید کرد.
بریستول فایتر
بریستول کارز در ابتدا به عنوان یک زیرشاخه از یک تولیدکننده هواپیمای بریتانیایی در سال‌های پس از جنگ تشکیل شد. در طول دهه ۵۰ میلادی، این برند به عنوان یکی از معتبرترین برندهای کشور شناخته می‌شد و با بنتلی و استون مارتین رقابت می‌کرد. در دهه‌های بعد، بریستول یک تولیدکننده خودروی محدود با مخاطبانی اندک و بیش تر صاحبان کسب‌وکار ثروتمند بریتانیایی بود. تا اواخر دهه ۹۰ میلادی، تعداد مشتریان این برند کاهش یافته بود و بنابراین نیاز به مدل جدیدی برای جذب مشتریان جدید در نمایشگاه اصلی بریستول در لندن احساس شد.
مدل جدید به نام فایتر معرفی شد و دارای بدنه‌ای مدرن و خطوطی ساده بود که به طور قابل توجهی با خودروهای سنتی بریستول متفاوت بود. این خودرو برای اولین بار در سال ۱۹۹۹ معرفی شد، اما تا سال ۲۰۰۴ مشتریانی آن را سفارش ندادند. به عنوان یک شرکت تولیدکننده خودروی کوچک و مستقل، بریستول منابع مالی برای توسعه یک موتور منحصر به فرد نداشت و بنابراین از موتور V10 ۸.۰ لیتری دوج وایپر استفاده کرد. در حالت استاندارد، این موتور توان ۵۲۵ اسب بخار را تولید می‌کرد و سرعت بالایی به خودرو می‌بخشید.
تعداد دقیق فایترهای تولیدشده مبهم است: حداقل نه نمونه ثبت شده در انگلستان وجود دارد، اگرچه گزارش شده که این رقم بیش از دو برابر آن است.
کوئنیگزگ CC8S
اولین خودروی تولیدی توسط بریستول کارز با نام CC8S بود، که در سال ۲۰۰۰ معرفی شد. این خودرو دارای یک پیشرانه قدرتمند بود، اما قدرت آن را نمی‌توان با خودروهای امروزی مانند کوئنیگزگ مقایسه کرد. پیشرانه آن شامل یک موتور ۸ سیلندر ۴.۷ لیتری با قدرت تولید ۶۵۵ اسب بخار از فورد بود. این پیشرانه به صورت استاندارد در چندین محصول مشهور فورد مانند F-150، کراون ویکتوریا و اکسپلورر نصب شده بود. برای دستیابی به قدرت بالایی بدون کاهش کیفیت، کوئنیگزگ تقریباً تمامی بخش‌های پیشرانه را ارتقا داد. این ارتقاها شامل استفاده از پیستون‌ها و یاتاقان‌های فورج کاری شده، روان کاری کارتل خشک، سوپرشارژر جدید و سایر بهبودهایی برای بهبود عملکرد بود. این خودرو می‌توانست مسافت ۴۰۰ متر را در ۱۰ ثانیه طی کند. همچنین باید ذکر کرد این مدل بریستول کارز کمیاب بود و تنها ۶ دستگاه از آن در بازه زمانی ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۳ تولید شدند. نسخه بهبودیافته این مدل با نام CCR در سال ۲۰۰۴ معرفی شد و دارای قدرت ۸۰۶ اسب بخار بود.
